Co roku w rejonie Morza Bałtyckiego odkrywane są skarby z epoki wikingów (ok. 800–1100 r.), a historia takich znalezisk sięga daleko w przeszłość.

I tak w 1834 r. pewien norweski rolnik odkrył na swoim polu w Hoen skarb, którego elementy stanowią świadectwo rozległych kontaktów we wczesnym średniowieczu. Z kolei w latach 1872-74 na wyspie Hiddensee ujawnił się inny skarb: niezwykle kunsztowna, złota biżuteria, wytworzona około 1000 r. w bezpośrednim otoczeniu duńskiego dworu monarszego.

Wraz z kolejnymi odkryciami rozpoczął się złożony proces decydowania o przynależności skarbu. Komu przysługuje prawo przechowywania „złota wikingów”? Gdzie będzie ono prezentowane? Kto identyfikuje się z tym dziedzictwem kulturowym, a kto się od niego dystansuje? I wrzeszczcie: jak zmieniają się te procesy na przestrzeni dziejów?

Wystawa „Skarby a polityka” dowodzi, że zarówno zawłaszczanie dziedzictwa kulturowego, jak i dystansowanie się od niego, są zjawiskami o wyraźnym podłożu politycznym.